Mijn psoriasis Claudy Greijn

Compleet genezen

Kon het nog erger? Ja, het kon nog erger. Claudy Greijn heeft psoriasis, maar nog veel en veel meer dan dat. Hád. Want vooral dankzij de mind-body-visie is ze nu van al haar klachten af. Daar is ze honderd procent van overtuigd.

TEKST: BOUDEWIJN OTTEN

‘Wat is het dan, kind, wat zou je nog willen zeggen? Dat is de vraag die je jezelf stelt als je de pen op het papier zet. En let op: je haalt die pen er niet meer vanaf. Je schrijft twintig minuten achter elkaar.’ 

Gloedvol beschrijft Claudy Greijn (55) uit het Noord-Limburgse Tegelen de schrijfsessies die haar hielpen om zich te verlossen van onbewuste, onderdrukte emoties uit haar kindertijd. ‘Schrijf ruw’, gaat ze verder. ‘Hatseflats, spit it out! Let niet op spelfouten. Schrijf alles aan elkaar. Houd contact met je pen en met het papier. Na die twintig minuten frommel je het papier op en gooi je de prop weg, alsof het een volgesnotterde zakdoek is. Echt weggooien, anders blijft het alsnog hangen.’ 

Op deze manier maakte Claudy contact met de opgeslagen emoties in haar geheugen. ‘Na iedere schrijfsessie gooi je het emmertje met onverwerkte emoties verder leeg. De ruimte die vervolgens ontstaat, vult zich op de een of andere manier vanzelf met positieve energie, pure zelfliefde. Het lijkt wel een wonder hoe helend dat werkt.’

Claudia Greijn
Foto: Wim Naarding

De schrijfsessies hebben Claudy’s leven compleet veranderd. Voor het eerst in ruim dertig jaar is ze klachtenvrij, inmiddels dik een jaar aan één stuk. Een jaar is erg lang voor iemand die tientallen jaren worstelde met psychische en lichamelijke problemen.

Het boek Weg van de pijn van Saskia de Bruin en de achterliggende theorie van de mind-body-connectionwezen Claudy in 2023 de weg naar haar herstel. ‘Onverwerkte en onbewust onderdrukte emoties kunnen later mentale of lichamelijke problemen veroorzaken.

Volgens de theorie van de mind-body-connection ontregelen die onderdrukte emoties het zenuwstelsel. Dit kan zich op verschillende manieren uiten. Via pijn, via de huid, via mentale klachten of via een chronische ziekte.’ 

Slap hangend plantje

Claudy slaagde erin de wortel van haar problemen te vinden. ‘Ik was 12 jaar toen in negen maanden tijd twee neefjes van me overleden. In diezelfde periode stierf het zoontje van goede vrienden van ons aan wiegendood.’
Thuis was er geen ruimte voor het verwerken van zulke zware emoties. Claudy kampte met intens verdriet en eenzame machteloosheid. Jaren later liet ‘het innerlijke kind dat zich in mij schuilhield’ regelmatig van zich horen.
In 1992 raakte de toen 23-jarige Claudy in een psychose tijdens een vakantie in Griekenland. Dat leek een eenmalige gebeurtenis, Claudy krabbelde weer op. Ze trouwde in 1995 en in 1997 werd haar dochter geboren. ‘Ik wilde een goede moeder zijn. Enorm alert was ik, ik stond continu aan. Opletten of ze niet huilde, dat soort dingen. Ik putte mezelf uit, binnen drie maanden was ik een slap hangend plantje. Ik kon geen glas water meer optillen, het was echt extreem.’

Ze belandde op de Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis (PAAZ) in Venlo. Een opname die drie maanden zou duren. Op de PAAZ kreeg ze weer een psychose. ‘Aan de buitenkant was niets te zien, maar vanbinnen leefde ik in een nachtmerrie.’

Ook aan deze psychose kwam een eind, maar vraag niet hoe. Claudy was gesloopt, mentaal en fysiek. Ze moest zelfs weer leren lopen en had hulp nodig om fatsoenlijke zinnen te maken. ‘Sindsdien was het mijn grootste angst om weer in een psychose te raken. Gelukkig is het bij die twee keer gebleven.’
In de jaren na die opname kwam Claudy’s leven in rustiger vaarwater. Dat veranderde in 2003, het jaar waarin haar zoontje werd geboren. ‘Hij huilde veel, ook ’s nachts. Op den duur gaf me dat veel stress. Met de kennis van nu zeg ik: die stress moest eruit, stress zoekt altijd een uitweg.’ 

Strijd tegen psoriasis

Die uitweg was tweeledig. Claudy raakte in een depressie én de huidaandoening psoriasis stak de kop op. ‘Als puber had ik een klein plekje op mijn hoofd dat steeds terugkwam.’ Ze wijst naar haar achterhoofd, een paar centimeter achter haar rechteroor. ‘Maar het was nooit erger geworden dan dat plekje. Ik prees mezelf gelukkig, want mijn vader had vreselijk veel last van psoriasis. Die heeft van alles geprobeerd om ervanaf te komen. Ik zie hem nog liggen met schijfjes komkommer en aardappel op zijn gezicht. Daarmee probeerde hij het vuur eruit te halen, zoals hij dat noemde.’
Ook Claudy ging de strijd aan met de zich steeds maar verergerende aandoening. ‘Niet op mijn gezicht, maar verder zat het overal. En niet zo zuinig ook. Ik heb zalf gekregen, vieze zwarte teerpakkingen en nog veel meer… het hielp allemaal niks.’  
Ondertussen

wisselden periodes van grote onrust zich af met tijden van depressie. Claudy kreeg de diagnose bipolaire stoornis. ‘Door de jaren heen ben ik meer dan tien keer opgenomen op de PAAZ. Dat waren lange perioden van drie maanden, twee keer zelfs langer. Het is hartverscheurend om tegen je kindje te moeten zeggen: Schat, morgen gaat mama weer een tijdje logeren bij de dokter.’

Claudy gebruikte medicatie tegen haar stemmingsstoornis. Pas na meer dan twintig jaar kwam ze erachter dat de stemmingsstabilisator lithium de aandoening psoriasis bij haar triggerde. ‘In perioden dat ik geen lithium gebruikte, nam de psoriasis af. Als ik er weer mee begon, nam de psoriasis toe. Nooit had iemand mij erop gewezen dat lithium dit effect kon hebben, maar het is wel zo.’
Dieptriest noemt ze het. ‘Bij de ene dokter kreeg ik PUVA-lichtbehandelingen voor mijn huid en in hetzelfde ziekenhuis schreef de psychiater mij lithium voor. Er was kennelijk geen contact tussen die specialisten?’

Stapsgewijs bouwde ze de medicatie af. Dit kon pas nadat ze zich had verdiept in de mind-body-visie en ‘veel innerlijk werk’ had gedaan.

Grote schoonmaak

Ziekte en gebrek gingen ook de laatste jaren niet aan haar voorbij. ‘Na mijn corona-infectie in 2020 kreeg ik ernstige klachten. Inderdaad, Long COVID. Ik lag 85 procent van de tijd op bed, dodelijk vermoeid was ik. Ik had heftige pijnen en brainfog, hersenmist.’ Ruim tweeënhalf jaar veranderde die situatie niet, maar in 2023 genas Claudy wonderwel. Ze weet honderd procent zeker dat ze dat herstel te danken heeft aan de mind-body-visie. ‘En aan alles wat ik verder nog onderzocht om het zenuwstelsel tot rust te brengen.’
In april 2024 kreeg ze te horen dat ze een agressieve vorm van borstkanker had. ‘Ook hier paste ik de mind-body-visie toe en alles wat ik nog meer had geleerd.’ In oktober had ze een laatste operatie na vijf maanden heftige chemo. 

‘Nooit eerder heb ik kunnen zeggen dat ik totaal gezond ben. Ik ben inmiddels zelfs twee jaar zonder medicatie voor mijn psychische klachten en ik voel me stabieler dan ooit.’ 

Hoe zwaar het ook was, hoelang ook de lijdensweg, Claudy is altijd positief gebleven. ‘Misschien was ik er klaar voor toen ik kanker kreeg. Ik had de grote schoonmaak gehouden in mijn onderbewuste brein en veel innerlijk werk verricht. Van binnenuit ben ik gaan helen. Ik heb het kind in mijzelf de ruimte gegeven om stabiel en gezond te worden.’

Blog

Claudy schrijft regelmatig over haar gevoelens. Ze wil ze niet de kans geven om zich weer in haar onderbewuste te nestelen. ‘Ik mediteer regelmatig en ik geniet vooral enorm van het leven dat ik nu heb. Van mijn gezin en van alles wat ik nu weer kan. Ik kan oprecht zeggen dat ik enorm gelukkig en trots ben op hoe ik nu in het leven sta.’

Wil je Claudy volgen? Ga dan naar claudyblogt.nl.