Fotoshoot Anita

Anita heeft al psoriasis sinds haar kleutertijd. Haar motto is: "Je mag er ook zijn, je hoeft niet op de achtergrond te staan.”

Sinds wanneer heb je psoriasis?

Als kleuter, toen ik een jaar of 4 was, had ik het al. Waar ik op viel kwam het op, dus dat waren vaak mijn knieën en ellebogen. In vergelijking met nu had ik het toen maar heel beperkt.
In 2000 is het helemaal opgevlamd, toen heb ik lichttherapie gekregen. Dit hielp me goed en voor langere tijd. In de tussentijd veel behandelingen met zalven gehad, veel smeren maar daar ben ik niet zo blij mee. Immers er wordt altijd door de arts ook gewaarschuwd dat je huid er dunner van wordt.
In rustiger tijden gebruik ik body lotion en schapenwolcrème, hier houd ik de plekken goed zacht mee. Bij de zwangerschap van mijn zoon was ik psoriasisvrij, maar een paar maanden na de geboorte vlamde het weer op.
Vorig jaar vlamde de psoriasis weer op en ik heb toen thuis lichttherapie gehad, dat scheelde vooral veel in reizen en tijd. Het was even stoeien met het instellen van het apparaat, maar dat ging verder goed.

Hoe gaat het nu met je psoriasis?

Door de lichttherapie ging het aardig. Helaas door de winter is het droger geworden, en heb ik nu weer meer last op mijn romp en een beetje in mijn gezicht. Maar op dit moment merk ik dat ik nog niet toe ben aan de uitspraak “en nu is het genoeg”, om weer met lichttherapie te beginnen. Ook met licht blijft het altijd uitkijken het is toch vrij harde straling. De oorzaak dat het nu minder gaat weet ik niet, wellicht minder zon en stress die een effect hebben.

Hoe zit je erin?

Zelf ben ik altijd wel een persoon op de achtergrond geweest, ook in mijn schooltijd was ik rustig en niet op de voorgrond. Door mijn psoriasis ben ik toch wel wat meer onzeker geweest. Nu ik wat ouder wordt, en de grens van 40 jaar over ben gegaan, kies ik ervoor om me er wat minder van aan te trekken, wat best nog een uitdaging is.

Waarom heb je meegedaan aan de fotoshoot?

Voor mezelf, om mezelf te laten zien wie ik ben en leren accepteren. Maar ook wil ik een voorbeeld zijn voor anderen en speciaal voor mijn kinderen en positief in het leven staan. Mijn kinderen vinden het nu helemaal normaal en het hoort bij hun moeder. Het zal komen en gaan, dat is onvermijdelijk.
Het is voor mij ook een markering waar sta ik in het leven bij het 40 worden. Vroeger had ik het nooit gedaan, maar nu wil ik een stap in het zicht, het openbaar maken.

Wat hoop je te bereiken door jezelf zichtbaarder te maken?

Een stukje acceptatie voor mezelf en voor anderen. Wat is psoriasis, hoe ziet het eruit, wat betekent het voor mij en voor anderen met deze aandoening. Laten zien dat het een onderdeel is van de persoon die ik ben. En voor mijn kinderen, zoals zij erin staan en het als een onderdeel van mij beschouwen, hoop ik dat die houding zal blijven. En dat als ze het zelf zouden krijgen het voor hun makkelijker accepteren is.

Wat vind je ervan dat je zelf psoriasis hebt?

Mijn omgeving zegt vaak, je bent toch wie je bent, je blijft de oude Anita al zit je onder of niet, maar voor mijzelf is het soms wel confronterend als ik mezelf zie. Je denkt van “hè, nou zit ik toch helemaal onder". Mijn vriend heeft me helemaal geaccepteerd zo ik ben, vanaf het allereerste begin.

Heb je een vaste reactie als er mensen naar je reageren?

Vóór de laatste therapie, als ik dan bij mensen kwam, ik ben ambulant ondersteuner bij mensen met niet aangeboren hersenletsel, vroegen ze vaak of ik een allergische reactie had. Maar dan leg ik het altijd uit. En dan is het eigenlijk altijd prima. Vooral niet eromheen draaien, rustig uitleggen werkt het beste.

Heb je nog iets veranderd aan je leefstijl als gevolg van je psoriasis?

Sinds een jaar ben ik voor mezelf wat meer rust aan het inplannen. Ik zeg soms bewust: "Nu even tijd voor mezelf", in het verleden is dat weleens misgegaan. Maar een directe relatie met opvlammen van mijn psoriasis tussen een periode van stress en rust kan ik daarmee niet leggen.

“Je mag er ook zijn, je hoeft niet op de achtergrond te staan.”