Fotoshoot Senea

Vandaag stellen we Sanea aan u voor

Sanea is een zelfbewuste studente geneeskunde. Gezellig en mededeelzaam tijdens de fotosessie en met een constante lach op haar gezicht. Ze heeft een duidelijk nuchtere kijk op het leven en heeft geleerd met haar psoriasis om te gaan.

Facebook:

Dit interview is gedaan precies in de piek van de corona virus uitbraak. Sanea studeert geneeskunde en zit nu in het tweede jaar, maar loopt zomaar een jaar vertraging op, omdat het lopen van co-schappen is gestopt in verband met de Corona crisis. Sowieso houdt ze de moed erin natuurlijk.

Wat ze wel vertelde was dat er veel extra hulp geboden wordt aan het ziekenhuis van mensen die willen helpen om de crisis het hoofd te bieden, dat is fantastisch, laten we hopen dat het bijgedragen heeft tot het bezweren van de crisis.

Sinds wanneer heb je psoriasis?

Van de verhalen die ik heb gehoord had ik al psoriasis toen ik een paar weken oud was. Kleine rondjes. Het leek eerst alsof er een sigaret uitgedrukt was op mijn huid. Als kind had ik altijd wel kleine plekjes.
Toen ik een jaar of 13 á 14 was, had ik veel roos op mijn hoofd, en kreeg ik grote psoriasisplekken op mijn hoofdhuid, en later op mijn 16e op mijn buik en armen en later ook nog op mijn schouders. De dermatoloog heeft toen nog een keer voorgesteld om mijn haar te millimeteren, maar kom zeg, ik was toen 16, dat kon écht niet !!

Hoe gaat het nu met je psoriasis?

De fotoshoot was eigenlijk best op een goed moment, vlak daaromheen was het erger. Mijn psoriasis gaat een beetje in golven op en neer en ik blijf vaak nog 3 jaar lang last houden van resterende pigmentvlekken. Toevallig sinds gisteren heb ik weer een plekje op mijn hand en in mijn gezicht door de kou. En een reeks pigmentvlekken van de vorige uitbraak.
Ik gebruik nu geen zalven. Op mijn gezicht doe ik zalf van de Hema, die werkt het beste, goed vet maar niet te vet.
Op zich gaat bij mij alles vanzelf weer weg. Wel heb ik zo’n beetje ieder zalfje gehad, maar niets hielp echt.

Hoe zit je erin?

Ik vergeet het vaak dat ik heb heb. Ik ben het altijd al gewend geweest. In de kleuterklas had ik het al en was het een onderdeel van mijzelf. Toen zat het ook op mijn hoofd en gezicht. Als iemand wat zegt bijvoorbeeld "er zit wat op je schouder", dan schrik ik zelfs vaak en denk ik 'wat zit er nu weer op mijn schouder' maar dan denk ik nooit aan de psoriasis.
Maar voor mij hoort het er gewoon bij.

Waarom heb je meegedaan aan de fotoshoot?

Ik was toevallig aan het leren in de bibliotheek, toen een vriendin van mij op mijn scherm de oproep voorbij zag komen en ze zei tegen mij: “O? Ga je dat doen?”, “Ja”, zei ik spontaan en dacht toen: "Waarom ook gewoon niet?” Het is goed dat mensen zien dat jongeren het ook hebben, vaak bestaat namelijk de indruk dat vooral ouderen het hebben.
Voor jongeren is het vaak heel vervelend en leidt het tot acties om de psoriasis te verbergen en lange mouwen en bedekkende kleren te dragen.

Wat hoop je te bereiken door jezelf zichtbaarder te maken?

Ik kan me goed voorstellen dat het heel lastig is als je jong bent, omdat je "vieze" plekken hebt, en dat mensen daarvan schrikken. Je niet durven aan te raken omdat ze niet weten wat het is.
Graag zou ik willen bereiken dat mensen het gemakkelijker accepteren, door er nuchter over te doen, wat ertoe leidt dat soms mensen tegen me zeggen dat ze het wel bij me vinden passen.
Ik studeer geneeskunde en dan moet je vaak onderzoek doen bij elkaar, dan zijn er ook medestudenten die vragen: "Kan en of mag ik dat aanraken?" Het is voor hen weer anders dan het slechts op een plaatje te zien.
Iemand kreeg mij bij een toets en dan is het best wel heel lastig. Hij schrok behoorlijk omdat hij aan mijn gezicht niets had gezien, maar op mijn lichaam de plekken en witte vlekken zag, ik ben in contrast natuurlijk best bruin, wist hij niet meer waar hij het moest zoeken.

Wat vind je ervan dat je zelf psoriasis hebt?

Ik vind het helemaal niet erg, maar ik kan me wel voorstellen dat anderen het wel erg vinden. Okee, je hebt vlekjes, en jeuk, en het scheurt soms open en dan denk je: “waar komt dat bloed nu vandaan?, maar ik ben het zo gewend dat ik er niet meer van schrik. Ik kan er heel goed mee leven maar zou het wel vervelend vinden als ik ook nog de versie met de gewrichtsproblemen zou krijgen.

Heb je een vaste reactie als er mensen naar je reageren?

"Het is niet besmettelijk! Geen paniek!” Dit is een huidziekte.
Mensen reageren vaak dat ze wel mensen kennen die het ook hebben.
Soms zitten mensen wel te staren en durven ze het wellicht niet te vragen. Soms zeg ik het gewoon zelf: "Niet besmettelijk, gewoon mee geboren”. Een enkele keer krijg ik de vraag: "Wat voor medicatie gebruik jij?”, maar ik gebruik dus niets.
Ik heb liever vlekjes e.d. dan dat ik spuiten (biologicals) zou moeten gaan gebruiken. Vind het wel heel vervelend dat het op mijn hoofd kan zitten, want mijn haar viel heel erg uit en dat is wel een achtergebleven trauma.

Heb je nog iets veranderd aan je leefstijl als gevolg van je psoriasis?

Ik probeer geen lactose, gluten en vlees te gebruiken en alcohol te minderen, dat laatste wordt niet zo geaccepteerd in de studentenwereld. Maar toen ze me ermee plaagden, heb ik ze wel duidelijk gezegd wat ik daarvan vond en dat het voor mij belangrijk is, omdat dit voor mij goed werkt om de psoriasis beperkt te houden.

“Zo erg vind ik het helemaal niet”.

We zijn aan het einde gekomen van de resultaten van de fotoshoot van 2019.
Aan de reacties in de diverse media hebben we gezien dat de fotoshoot een succes is. Dat er best veel mensen zijn die ervoor uit willen komen dat ze psoriasis hebben en dat ze dat ook willen laten zien. Daar zijn we erg blij mee.

Dit is dan ook de reden dat we gedacht hebben om een tweede fotoshoot te gaan organiseren. Deze is intussen uitgevoerd bij fotograaf Emiel Lops en het zijn weer prachtige foto's geworden.