Wilma is 58 jaar en op haar 40e begon haar psoriasis. Ze werkte op dat moment in de zorg en had altijd jeuk op haar hoofd. Ze dacht dat het roos was, dus besloot ze antiroosshampoo te gaan gebruiken. Uiteindelijk werd wel duidelijk dat er meer aan de hand was. “Ik had op een gegeven moment hele plakkaten op mijn hoofd. Het voelde net alsof ik een te strakke helm op had. En ‘s nachts krabde ik alles kapot, tot bloedens toe, want dan had ik in elk geval geen jeuk meer.”
“Ik wil zelf de sterke vrouw zien, die andere mensen in mij zien.”
Ze begon met lichttherapie. “Toen ben ik twee jaar op een rij, drie en een halve maand, drie keer in de week in het ziekenhuis geweest voor lichttherapie. Dat werkte wel, maar ja, in de zomer mag je ook niet onder de zon. Dat paste niet bij me. Mijn broer is orthomoleculair therapeut en die heeft ook wat psoriasis. Hij wees me op het effect van voeding en zo ben ik in het alternatieve circuit terecht gekomen. Bij de dermatoloog was het vaak zalfjes met hormonen. Dat is allemaal kunstmatig en ik zie dat meer als een redmiddel. Als ik het op een andere manier onder controle kan houden, dan voel ik me daar beter bij. Voeding en supplementen doen me heel goed. Maar soms zit het in mijn oren en als ik het zelf niet onder controle kan krijgen, dan moet ik wel een keer oordruppels gaan halen, anders word ik helemaal gek.
Ik heb ook artritis psoriatica. Ik heb 13 jaar terug de wens uitgesproken naar mijn broer om naar Santiago te wandelen. Ik wilde niet dat mijn lijf van mij zou winnen, want ik ging ziek uit dienst en ik kon helemaal niks meer. Ik dacht: ik ben 47 jaar, ik ga niet in een rolstoel zitten. Mijn broer wilde het graag samen met mij doen. In het begin had ik nog pufjes voor mijn longen en andere medicatie. Nu achteraf durf ik te zeggen dat ik in het begin meer op karakter heb gelopen dan op kunnen, maar dat veranderde door de training en door met voeding bezig te zijn. En doordat je getraind bent en je spieren sterker zijn, heb je ook minder last van je gewrichten en dan kan je het allemaal veel beter volhouden. Ik zou iedereen aanraden, blijf bewegen, blijf zeker bewegen.
Ik zag de fotoshoot op Facebook voorbijkomen en wilde graag meedoen. Als motivatie had ik opgeschreven: Ik wil zelf de sterke vrouw zien, die andere mensen in mij zien. Ik heb altijd een bos krullen gehad en dat is wat ik mis. Als ik een uitbraak van psoriasis heb, dan valt mijn haar uit en krijg ik allemaal kale plekken. Dan krijg je op een gegeven moment allemaal verschillende haarlengtes en dan ziet het er niet meer uit. Dus ik heb mijn haren moeten afscheren. Het klinkt misschien stom, maar het lijkt een stukje amputatie, dat je een stukje van jezelf mist.
Als ik mijn foto’s zie van de fotoshoot dan denk ik, ik ben echt wel die sterke vrouw die mensen zien’. Ik heb drie kinderen in mijn eentje opgevoed. Ik heb aardig wat te verstouwen gehad, maar ik ben er nog steeds, dus dat bewijst wel dat ik wel heel sterk ben.”
Hieronder de foto's van de fotoshoot van Wilma.
Wil je ook een keer meedoen met onze fotoshoot, geef je dan hier op.
